ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้าพิชิตปฐพี 23_2

หัวลูกศรแหลมคมที่เปี่ยมด้วยพลังมหาศาลยิงถูกฝ่ามือทองคำของหลวงจีนชรา

ได้ยินเสียงกระทบกันแผ่วเบา ฝ่ามือทองคำแตกออกเป็นชิ้นๆ ตรงรอยแตกไร้เลือดไร้เนื้อ แสงสีทองที่เปล่งออกมาเหมือนเม็ดทรายสีทองหล่นกระจายบนทุ่งร้าง

ลูกธนูเหล็กยิงฝ่ามือของหลวงจีนชราจนแหลกละเอียด และไม่หยุดเพียงเท่านั้น พุ่งแฉลบขึ้นบนอย่างรวดเร็ว แทงทะลุไหล่ซ้ายของหลวงจีนชรา พาให้โลหิตสาดกระจาย ไหล่ซ้ายฉีกขาด จากนั้นกลายเป็นลำแสงหายวับไปไกล

หลวงจีนชราบาดเจ็บสาหัส สีหน้าพลันซีดเผือด แต่ไม่เพียงไม่แสดงความหวาดกลัว ยังสงบนิ่งเป็นอย่างยิ่ง หน้าอกและท้องยุบลงเล็กน้อย แล้วสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด จากนั้นริมฝีปากแห้งเหี่ยวก็เปิดออก

แต่ว่าเงาร่างของหนิงเชวียติดตามลูกธนูมาราวสายฟ้าแลบแล้ว

ขาขวาของมันเหยียบพื้นอย่างหนักหน่วง ฝุ่นละอองและเกล็ดน้ำแข็งฟุ้งขึ้นมา มันบิดเอวออกแรง ดาบในมือแทงเข้าท้องน้อยของหลวงจีนชรา ลมปราณสุดไพศาลไหลเข้าไปตามตัวดาบแล้วระเบิดออก

เสียงดังสนั่น ดุจห่าฝนร่วงลงจากพยับเมฆอย่างฉับพลัน ภายใต้สภาวะดาบและอานุภาพของลมปราณสุดไพศาล ร่างของหลวงจีนชรากลายเป็นเศษเลือดเศษเนื้อมากมายสาดกระจายไปทั่ว

ชั่วครู่ต่อมาเศษเลือดเนื้อพวกนั้นตกลงสู่พื้นแข็งๆ ของทุ่งร้าง เสียงเปาะแปะเบาๆ ดังถี่ยิบ เหมือนห่าฝนจากพยับเมฆที่ในที่สุดก็ตกถึงพื้น

หนิงเชวียเก็บดาบเข้าฝัก ดึงยันต์อัคคีแผ่นหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อแล้วโยนลงพื้น จากนั้นรีบวิ่งกลับไปที่รถม้า ไม่หันกลับไปมองอัคคีแห่งยันต์ที่ลุกไหม้เลือดเนื้อพวกนั้นแม้แต่แวบเดียว

รถม้าสีดำเริ่มเคลื่อนที่อีกครั้งในทุ่งร้าง

เปลวไฟเผาไหม้เศษเลือดเศษเนื้อของหลวงจีนชรารูปนั้นจนกลายเป็นเถ้าธุลี ไม่รู้อีกาสิบกว่าตัวบินมาจากไหน ได้กลิ่นในกองไฟแล้วก็ร้องเสียงแหลมคล้ายไม่ยินยอม

ภายในรถม้าสีดำ

ซังซังใบหน้าขาวซีดถามว่า

“เป็นผู้ใด”

“ไม่รู้ ข้ารู้แต่ว่าหลวงจีนบำเพ็ญทุกรกิริยารูปนี้แข็งแกร่งมาก ไม่ใช่หลวงจีนธรรมดาในวัดเสวียนคงแน่นอน อย่างน้อยต้องอยู่ระดับเดียวกับเป่าซู่ต้าซือ ไม่เช่นนั้นยันต์รูปเอ้อร์ก็ต้องสังหารมันได้แล้ว”

หนิงเชวียบังคับเจ้าดำให้รีบวิ่งไปทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ รับผ้าที่ซังซังส่งมาให้ เช็ดเลือดบนใบหน้า นิ่งเงียบไปพักหนึ่งก่อนกล่าวว่า

“ถ้าให้มันเตรียมพร้อม ข้าก็ยากจะฆ่ามันได้”