ทดลองอ่าน รหัสลับเสวียนจีถู บทที่ 2

ด้วยเหตุนี้จักรพรรดิจึงทรงอาศัยโอกาสจับมังกรวารีทะเลใต้ ส่งถู่ทูเฉิงฉุ่ยไปกว่างโจวสักครั้ง หน้าฉากคือไปตรวจสอบข้อเท็จจริง ลำเลียงมังกรวารีกลับมา แต่ที่แท้เพื่อปกปิดเป้าหมายการเดินทางสู่กว่างโจวด้วยตนเองที่แท้จริงของถู่ทูเฉิงฉุ่ย นั่นคือการเสาะหาสตรีชื่อหลูเหมยเหนียง

ถู่ทูเฉิงฉุ่ยสมควรออกเดินทางแล้ว วันนี้มาเพื่อทูลลา

จักรพรรดิมีพระบัญชาให้ถู่ทูเฉิงฉุ่ยเก็บรักษาภาพทอไหมเสวียนจีให้ดี นำไปกว่างโจวด้วย ขณะติดตามหาตัวหลูเหมยเหนียงน่าจะได้ใช้ และที่นำไปด้วยยังมีภาพมีดสั้นฉุนโกว

ขณะที่ถู่ทูเฉิงฉุ่ยออกจากตำหนักชิงซือ ท้องฟ้าก็เริ่มมีหิมะเบาบางโปรยปราย เหมันตฤดูปีนี้คล้ายว่าเหน็บหนาวกว่าปีที่แล้วอยู่บ้าง ยามก้าวเท้าจะเดินลงขั้นบันได โคมไฟผ้าโปร่งแดงดวงหนึ่งยื่นมาตรงหน้าเขาพอดี แสงอบอุ่นส่องชานพักฟากหนึ่งสว่างขึ้น เกล็ดหิมะละเอียดปานหยกลอยตกลงบนพื้นอย่างเงียบเชียบราวกับฉากภาพในความฝัน

“ผู้บัญชาการถู่ทูโปรดระวัง พื้นมีหิมะลื่น” เฉินหงจื้อถือโคมไฟ กล่าวอย่างนอบน้อม

ถู่ทูเฉิงฉุ่ยเดินไปหลายก้าวแล้วหยุดลงก่อนถามว่า “พวกเขากำลังทำอะไร”

ด้านซ้ายของขั้นบันไดที่ไม่ไกลนัก ขันทีหลายคนกำลังโกยบางอย่างบนพื้น

“อ้อ พวกเขากำลังโกยหิมะ”

“โกยหิมะ?”

“พื้นตรงนั้นสกปรกต้องโกยให้สะอาด”

เข้าใจแล้ว พื้นตรงนั้นคือที่ที่เว่ยเต๋อไฉตาย นี่กำลังโกยคราบที่หลงเหลืออยู่ออกไป

ถู่ทูเฉิงฉุ่ยหัวเราะเย็นชา “กระทำเช่นนี้เพิ่มอีก หลังหิมะราตรีนี้ก็ไม่เห็นอะไรอีกแล้วกระมัง”

“กล่าวได้ถูกต้อง ทว่าถึงอย่างไร…สุดท้ายแล้วหิมะยังคงจะละลาย หากรออาทิตย์ขึ้น ให้คนอื่นเห็นคงไม่ดี”

ถู่ทูเฉิงฉุ่ยจ้องมองเฉินหงจื้อ ฝ่ายหลังสีหน้าปกติ

ดังนั้นเว่ยเต๋อไฉจึงหายไปดั่งละลายสิ้น ไม่เหลือแม้คราบเล็กน้อย ภายภาคหน้ากระทั่งชื่อก็จะไม่มีใครเอ่ยถึง

เขาไม่ใช่คนแรก และแน่นอนว่าไม่ใช่คนสุดท้าย

ต่อสู้อยู่ในพระราชวังต้าหมิงมาครึ่งชีวิต ไต่เต้าขึ้นสู่จุดสูงสุดของชีวิตขันที ในเวลานี้ถู่ทูเฉิงฉุ่ยรู้สึกถึงความหนาวเหน็บชนิดปักหัวใจทิ่มกระดูก

บางคนหายไปในวันนี้ บางคนเกิดใหม่ในวันนี้

วันนี้เป็นวันไม่ปกติอย่างแท้จริง