ทดลองอ่าน รหัสลับเสวียนจีถู บทที่ 2

“มิได้คุยละเอียด มีอะไรหรือ”

“ฮูหยินยังจำได้หรือไม่ ปลายรัชศกเจินหยวนเมื่อครั้งเฉิงซื่ออายุสามขวบ ที่แม่น้ำจือเจียงแห่งซีชวนก็เคยจับมังกรวารีได้หนึ่งตัว”

อู่เซี่ยวเคอจำเรื่องนี้ได้ ผู้ตรวจการซีชวนในตอนนั้นยังเป็นเหวยเกา ต้วนเหวินชางอยู่ในบังคับของเขา รั้งตำแหน่งที่ปรึกษา หลังจากเหวยเกาตายแล้ว ต้วนเหวินชางกลับสู่ราชสำนักก่อน เมื่ออู่หยวนเหิงได้รับราชโองการจากจักรพรรดิเซี่ยนจงให้ไปกินตำแหน่งผู้ตรวจการซีชวน รับหน้าที่ประจำเฉิงตูเจ็ดปีเต็ม ต้วนเฉิงซื่อจึงเติบใหญ่ขึ้นในสายตาของท่านตา

ในใจนางบังเกิดความปวดร้าวผุดขึ้นสายหนึ่ง รับคำอย่างใจลอย “ข้าจำได้ว่าขุนพลเหวยใช้หีบยักษ์จับมัน ตั้งไว้ที่ถนนให้ชาวบ้านชมดู”

“ถูกต้อง ผลสุดท้ายสามวันให้หลัง มังกรวารีตัวนั้นก็แห้งตาย”

อู่เซี่ยวเคอมองสามีด้วยความสงสัยแวบหนึ่ง

ต้วนเหวินชางเปรย “ถึงอย่างไรข้ายังรู้สึกว่าเรื่องมังกรวารีทะเลใต้มีเลศนัยมาก คล้ายมีเรื่องซ่อนเร้นอยู่เบื้องหลัง”

อู่เซี่ยวเคอขบคิดเงียบงัน นางย่อมอ่านความนัยแฝงของสามีออก คือคิดให้ตนเองใช้สายสัมพันธ์ที่มีกับซ่งรั่วอินสืบหาเรื่องเบื้องลึกเพิ่มขึ้น ทว่านางไม่ยินดีกระทำ ดังนั้นจึงทำเป็นไม่ได้ยิน

สนทนาไม่ต้องตรงใจ ต้วนเหวินชางพลันรู้สึกไร้รสชาติ จึงลุกขึ้นยืนบอกภรรยาว่า “คืนนี้มีสหายจัดงานเลี้ยง หากกลับไม่ทันก่อนย่ำกลองค่ำแน่นอนก็ไม่กลับแล้ว”

ม่านลูกปัดเคลือบเจ็ดสีบังเกิดเสียงแผ่วเบา เงาหลังของต้วนเหวินชางหายไปนอกม่าน อู่เซี่ยวเคอหลับตา สงบนิ่งรอคอย ผ่านไปราวหนึ่งเค่อ หญิงรับใช้มารายงาน “นายท่านขี่ม้ามุ่งไปทางเหนือแล้วเจ้าค่ะ”

“รู้แล้ว เจ้าออกไปเถอะ”

หญิงรับใช้รับคำ ล่าถอยออกไปเงียบเชียบพลางมองนายหญิงด้วยแววตาเห็นใจ ช่วงระยะนี้เป็นต้นมา เกือบทุกคืนนายท่านไปยังตรอกผิงคังเขตเหนือ อยู่ในตรอกคณิกาที่มีชื่อเสียงที่สุดของนครฉางอัน หลงใหลไม่ยอมกลับ ในใจนายหญิงน่าจะทุกข์ยิ่ง

อู่เซี่ยวเคอเพ่งมองภาพเสวียนจีที่เบื้องหน้า บนใบหน้าค่อยๆ ปรากฏรอยยิ้มฝาดขม การที่วันนี้เขามาแสดงเจตนาดี พูดเสียงเบาข่มอารมณ์ ทั้งหมดเพื่อให้นางไปสืบหาข่าว

อู่เซี่ยวเคอมิอาจไม่ยอมรับ ใจของสามีเหินห่างไปแล้ว

นางยังแอบหวังว่าภาพเสวียนจีจะทำให้เขาคิดได้ เหมือนในอดีตที่ซูฮุ่ยทำให้โต้วเทาคิดได้ ทำให้พวกเขาสองสามีภรรยากลับมาเป็นครอบครัวมีความสุขรักใคร่กลมเกลียวกันดังเดิม

อา…นางช่างโง่นัก นับแต่วันที่ย้อนกลับมาฉางอัน นางก็สูญเสียเขาไปแล้ว

“ท่านแม่ ข้าหิวแล้ว!” ต้วนเฉิงซื่อร้องอารมณ์ดีวิ่งเข้ามาในห้องมารดา ทันใดนั้นก็ยืนนิ่งปากอ้าตาค้าง

มารดาของเขากำลังใช้มือที่สั่นระริกกุมกรรไกรแน่น ตัดผ้าเช็ดหน้าแพรไหมเสวียนจีทีละชิ้นๆ จนขาดวิ่น