ทดลองอ่าน รหัสลับเสวียนจีถู บทที่ 2

ทว่ามองแวบแรก เผยเสวียนจิ้งยังเข้าใจว่าต้วนเฉิงซื่อลอบเกียจคร้านเสียอีก บนผังวาดเพียงเครื่องเรือนไม่กี่ชิ้น ห้องหนังสือของอัครเสนาบดีถึงกับเรียบง่ายเช่นนี้หรือ ดูอย่างละเอียดอีกครั้งก็พบว่าต้วนเฉิงซื่อทำหมายเหตุไว้ด้านข้างของสิ่งของทุกชิ้น ทั้งสีที่ใช้จนถึงขนาดสั้นยาว รวมทั้งลวดลายแกะสลักกับเครื่องประดับ ล้วนบันทึกละเอียด เผยเสวียนจิ้งจึงรู้ว่าตนเองตำหนิเด็กผิดไปแล้ว ย้อนคิดอีกครั้ง อู่หยวนเหิงเป็นคนเรียบง่าย อีกทั้งนิสัยกร้าวแกร่ง ไม่ชอบฟุ่มเฟือยหยุมหยิม ห้องหนังสือของเขาเป็นเช่นนี้จึงสอดคล้อง

ห้องหนังสือเปิดสู่ทิศใต้ ด้านหน้าผนังฝั่งเหนือปูเสื่อยาว ด้านหลังเสื่อมีฉากบังตาชุดสี่บานเชื่อมต่อตั้งอยู่ ต้วนเฉิงซื่อลงหมายเหตุว่าประดับด้วยบทกวี ‘คีรีธาราทองหยก’ ประกอบภาพ ‘หอสูงเจียงฟาน’ โต๊ะเตี้ยวางหนังสือบนเสื่อยาว มีพู่กัน หมึก กระดาษ จานฝนหมึกวางเรียง ต้วนเฉิงซื่อไม่ลืมบันทึกชื่อสิ่งของทุกอย่างเช่นกัน และหมายเหตุว่ายังคงจัดวางตามแบบเมื่ออู่หยวนเหิงยังมีชีวิตอยู่ ด้านหน้าของผนังตะวันออกเป็นตู้หนังสือเต็มเนื้อที่ ต้วนเฉิงซื่อหมายเหตุว่าทำจากไม้จันทน์ แนวขวางสิบสองช่อง แนวตั้งสิบช่อง ทุกช่องมีหนังสือใส่อยู่บ้าง ด้านล่างผนังตะวันตกมีโต๊ะวางของหนึ่งตัว บนโต๊ะมีเตากำยาน ต้วนเฉิงซื่อหมายเหตุอีกว่าด้านหลังโต๊ะแขวนภาพ ‘ลำนำเทพธิดาธารลั่ว’ ของเลียนแบบสมัยจิ้นตะวันออกของกู้ข่ายจือหนึ่งภาพ

เผยเสวียนจิ้งจ้องมองที่ภาพวาด ครุ่นคิดเงียบงัน

“พี่สาวนักพรต มีอะไรพิเศษหรือไม่” ต้วนเฉิงซื่อกินเสร็จแล้ว กำลังจ้องมองใบหน้าของนางอยู่พอดี

เผยเสวียนจิ้งย้อนถาม “เจ้าเล่า เจ้าพบอะไรหรือไม่”

ต้วนเฉิงซื่อส่ายหน้า “สามวันมานี้ข้าค้นดูทุกซอกทุกมุมในห้องหนังสือแล้ว ไม่พบสิ่งของที่น่าสนใจแม้สักชิ้น กระทั่งหนังสือบนตู้หนังสือข้าก็เปิดดูเกือบหมดทุกเล่ม แต่ว่า…” ท่าทางเขาท้อแท้อยู่บ้าง

เผยเสวียนจิ้งนิ่งเงียบชั่วครู่แล้วบอกอีกว่า “หนังสือสะสมของตาเจ้าน้อยกว่าที่ข้าคาดคิดไว้”

“ไม่ใช่หรอก ท่านตายังมีหอหนังสือสองชั้นอีกหลังหนึ่ง อยู่ในสวนดอกไม้ด้านหลังเช่นกัน แต่ว่าหนังสือที่รักที่สุดกับชอบอ่านที่สุดล้วนเก็บไว้ในห้องหนังสือ ข้าไต่ถามคนรับใช้ในคฤหาสน์แล้ว ช่วงเวลาก่อนท่านตาสิ้นใจ เนื่องจากงานราชการยุ่งมากจึงไม่ได้ไปหอหนังสือนานแล้ว”

เผยเสวียนจิ้งพยักหน้า “เช่นนั้นแล้วในตู้หนังสือนี้เจ้าดูออกหรือไม่ว่าหนังสือเล่มใดบ้างที่เขาอ่านบ่อยที่สุด”

ต้วนเฉิงซื่อเชิดปากพูดว่า “เดิมทีข้ายังหวังจะแยกแยะว่าหนังสือเล่มใดบ้างที่ท่านตาอ่านบ่อยที่สุดจากความเก่าใหม่ รอยพับ ตราประทับและฝุ่นบนเล่ม แต่ว่า…ท่านตารักถนอมหนังสือมาก ดูจากภายนอกแยกไม่ออกแม้แต่น้อย ส่วนฝุ่นนั้น ตั้งแต่ท่านตาตายไปจนถึงบัดนี้พวกคนรับใช้จะไปทำความสะอาดห้องหนังสือทุกวัน ทำจนหน้าต่างใสโต๊ะสะอาด จะไปหาฝุ่นได้จากที่ใด” ท่าทางทำหน้าเศร้าของเขากลับเหมือนว่าความสะอาดเป็นความผิดยิ่งใหญ่เทียมฟ้า

“คนรับใช้ในคฤหาสน์ตั้งใจทำงานมาก” เผยเสวียนจิ้งพูดพลางยิ้มน้อยๆ ทว่าในใจกลับกำลังคิดว่า เช่นนี้แล้วถึงแม้อู่หยวนเหิงจะทิ้งเบาะแสอันใดไว้ เกรงว่าคงถูกคนทำลายโดยไม่เจตนาเสียแล้ว

ทว่าหากเป็นเบาะแสสำคัญมากจริงๆ อู่หยวนเหิงจะปล่อยให้มันสูญหายอย่างง่ายดายหรือ

“คุณชายต้วน ท่านตาของเจ้าชอบเฉาจื่อเจี้ยนหรือ” เผยเสวียนจิ้งมองหมายเหตุที่ภาพลำนำเทพธิดาธารลั่ว พลางถาม

“ชอบ ตอนข้าเจ็ดขวบ ท่านตาสอนกลอนเฉาจื่อเจี้ยนให้แก่ข้า รวมบทกวีเฉาจื่อเจี้ยนเล่มแรกของข้าก็เป็นท่านตามอบให้ แต่ว่า…” ต้วนเฉิงซื่อขมวดคิ้ว “พูดถึงเฉาจื่อเจี้ยนก็แปลกอยู่บ้าง”

“อย่างไรหรือ”

ต้วนเฉิงซื่อสีหน้างุนงง “ข้าหาในห้องหนังสือท่านตาหมดทุกซอกมุมแล้ว ก็ไม่พบหนังสือรวมบทกวีเฉาจื่อเจี้ยน”