ทดลองอ่าน รหัสลับเสวียนจีถู บทที่ 2

น่าสงสัยเสียจริง บนผนังแขวนภาพลำนำเทพธิดาธารลั่ว แต่ในห้องหนังสือกลับไม่มีรวมบทกวีเฉาจื่อเจี้ยนแม้แต่เล่มเดียว นี่คือผู้ชมชอบบทกลอนของเฉาจื๋อกระนั้นหรือ

เผยเสวียนจิ้งสงบสติพลางครุ่นคิด

ต้วนเฉิงซื่อรู้ว่าไม่ควรรบกวน จึงหันไปคุยกับจื้อซวีเสียเลย นิสัยเขาเปิดเผย อีกทั้งไหวพริบดี เป็นเด็กฉลาดเฉลียวโตก่อนวัย แม้พูดคุยกับคนอย่างจื้อซวีที่ค่อนข้างหัวทึบก็ไหลลื่นไม่ติดขัด

จื้อซวีเป็นคนเรียบง่ายมาก ชนิดหนึ่งมาสองไป เขาบอกเล่าเรื่องราวทั้งหมดของตนเองกับเผยเสวียนจิ้งแก่ต้วนเฉิงซื่อแล้ว

หลังการสนทนาผ่านไป ต้วนเฉิงซื่อสรุปว่า “พี่ชายจื้อซวี ข้าชอบท่านจริงๆ ข้ารู้สึกว่าท่านเหมือนองค์ชายสิบสามมาก ครั้งหน้าข้าจะแนะนำให้พวกท่านทั้งสองรู้จักกัน”

“องค์ชายสิบสามเป็นใคร” ครั้งนี้เผยเสวียนจิ้งต้องสอดแทรกแล้ว

“เป็นโอรสองค์ที่สิบสามของจักรพรรดิ เขาเรียนหนังสือกับพวกข้าที่สำนักฉงเหวิน” ต้วนเฉิงซื่อชี้ที่หัวตนเองพลางพูด “องค์ชายสิบสามนามหลี่เฉิน เป็นเด็กที่น่าสงสาร”

เผยเสวียนจิ้งเข้าใจความหมายของเขา จึงตัดบท “ขอบคุณเจตนาดีของคุณชายน้อย ทว่าพวกข้าไม่คิดข้องเกี่ยวกับราชสำนักมากนัก”

“ก็ได้…”

“ไม่ใช่” จื้อซวีที่ด้านข้างโพล่งสองคำนี้ขึ้นทันที

ที่แท้ตอนที่เผยเสวียนจิ้งไม่ได้สังเกต เขาหยิบเอาแผนผังห้องหนังสือไปดู

เผยเสวียนจิ้งรีบถาม “จื้อซวี อะไรไม่ใช่”

จื้อซวีชี้ที่โต๊ะวางของในภาพวาด กล่าวว่า “กลับข้างแล้ว”

กลับข้างแล้ว?

พริบตานั้นเผยเสวียนจิ้งก็นึกออกแล้วเช่นกัน ในห้องหนังสือของตัวนางเองก็มีโต๊ะวางของหนึ่งตัว ทว่าอยู่ด้านล่างผนังตะวันออก จื้อซวีเป็นคนจดจำสิ่งของแบบรูปภาพ เขาจึงพบว่าตำแหน่งโต๊ะวางของในห้องหนังสืออู่หยวนเหิงผิดไปทันทีที่เห็น

แน่นอน ไม่มีผู้ใดกำหนดว่าโต๊ะวางของต้องตั้งที่ด้านล่างผนังตะวันออก

ต้วนเฉิงซื่อกลับอธิบายว่า “เตากำยานนั้นก็ไม่ควรตั้งที่ด้านล่างผนังตะวันตก ฤดูร้อนเวลาจุดธูป ควันธูปลอยออกไปด้านนอก พวกข้าเพิ่งเข้าไปตอนเดือนเจ็ด ทุกวันท่านแม่จุดธูปไหว้ท่านตาในห้องหนังสือท่านตา ปรากฏว่าอยู่แต่ไกลก็ได้กลิ่นแล้ว ทว่าในห้องกลับไม่หอม”

“เหตุใดไม่ย้ายตำแหน่งเตากำยาน” เผยเสวียนจิ้งถามต่อทันทีอย่างสงสัยใคร่รู้

“ย้ายไม่ได้” ต้วนเฉิงซื่อตอบอย่างอึดอัดขัดใจ “เครื่องเรือนในห้องหนังสือล้วนถูกกำหนดตำแหน่งตายตัว ไม่มีชิ้นใดยกย้ายได้ กระทั่งขาของเตากำยานก็มีสลักยึดติดกับบนโต๊ะวางของ ไม่มีทางเคลื่อนย้าย”

เขาเห็นเผยเสวียนจิ้งหน้าซีดขาวกะทันหันจึงถามโพล่ง “พี่สาวนักพรต ท่านคิดอะไรได้หรือ”

เผยเสวียนจิ้งสงบจิตใจ หยิบภาพวาดขึ้นมาอีกครั้ง ชี้ที่ตู้หนังสือใบนั้นแล้วถามต้วนเฉิงซื่อ “หนังสือในแต่ละช่องของตู้หนังสือเจ้าตรวจดูหมดแล้วจริงๆ หรือ”

ต้วนเฉิงซื่อไม่พอใจเล็กน้อย “ดูหมดทุกช่องแล้ว และก็พลิกดูทุกเล่มแล้ว แต่อ่านตั้งแต่ต้นจนจบไม่ไหว ไม่มีเวลามากถึงเพียงนั้น”