ทดลองอ่าน รหัสลับเสวียนจีถู บทที่ 2

“ไม่จำเป็น คุณชายน้อยอีกสักครู่กลับไปตรวจสอบเฉพาะตู้หนังสือช่องนี้ให้ละเอียด จากบนนับลงมาแถวที่สาม จากขวานับไปซ้ายช่องที่สอง”

ต้วนเฉิงซื่ออ้าปากกว้าง

“จำได้แล้วหรือไม่ จากบนนับลงมาแถวที่สาม จากขวานับไปซ้ายช่องที่สอง คือช่องนั้น ในช่องนี้หนังสือทุกเล่มต้องเปิดอ่านอย่างละเอียด นอกจากนี้ตัวช่องเองก็ต้องตรวจอย่างละเอียด ดูว่ามีซอกลับซ่อนอยู่หรือไม่ หรือว่ามีกลไกทำนองนั้นหรือไม่”

“อ้อ” ต้วนเฉิงซื่อเกาหัว “ร้ายกาจปานนี้เชียว ข้าจำได้แล้ว วันนี้ก็จะไปตรวจดู!”

เผยเสวียนจิ้งเห็นคนรับใช้เฒ่าผู้นั้นขับรถม้ามารอหน้าร้านแล้วจึงกล่าวว่า “เวลาล่วงเลยมากแล้ว คุณชายน้อยรีบกลับคฤหาสน์เถิด หากพบเห็นสิ่งใดให้รีบมาหาข้าที่อารามจินเซียนโดยเร็วที่สุด”

“รับปากแล้วไม่คืนคำ!”

คืนนี้เผยเสวียนจิ้งนอนไม่หลับ ลางสังหรณ์ของนางรุนแรงมาก อาศัยประสบการณ์สืบคดีหลายปีนี้ นางสังหรณ์ว่าครั้งนี้จะได้พบบางสิ่งบางอย่าง

วันรุ่งขึ้นตอนเที่ยงวัน ต้วนเฉิงซื่อมาอีกครั้งจริงๆ

เผยเสวียนจิ้งเห็นรอบดวงตาทั้งสองข้างของผู้เยาว์เป็นสีคล้ำ ความรู้สึกผิดก็ทะลักขึ้นในใจ

“คุณชายน้อยจะกินน้ำแกงข้นเนื้อแพะอีกหรือไม่”

ต้วนเฉิงซื่อพยักหน้า “วันนี้ไม่พาพี่ชายจื้อซวีไปด้วยได้หรือไม่ ข้ามีเรื่องต้องการสนทนากับพี่สาวนักพรตตามลำพัง” น้ำเสียงของเขาก็แหบแห้งอยู่บ้าง

เผยเสวียนจิ้งย่อมเห็นด้วย

ทั้งสองยังคงนั่งลงที่ร้านน้อยริมทางร้านนั้น ต้วนเฉิงซื่อเลือกที่นั่งด้านในสุด อันที่จริงการแต่งกายประณีตของเขาไม่เข้ากับสรรพสิ่งรอบข้าง ยิ่งไม่ต้องกล่าวถึงชุดพรตขาวสะอาดของเผยเสวียนจิ้ง ทว่าควันสีขาวขุ่นที่พวยพุ่งขึ้นจากน้ำแกงเนื้อกลายเป็นเครื่องกำบังที่ดีที่สุด แยกพวกเขากับคนเดินถนนไปมา

ต้วนเฉิงซื่อกระทั่งแตะก็ยังไม่แตะน้ำแกงข้นเนื้อแพะตรงหน้าแม้แต่น้อย ล้วงห่อผ้าไหมออกจากในอกเสื้อ วางที่เบื้องหน้าเผยเสวียนจิ้ง

หัวใจของเผยเสวียนจิ้งเกือบกระโดดออกมาแล้ว ลำพังเพียงลักษณะภายนอกของห่อผ้าไหม นางก็คาดเดาได้แล้วว่าด้านในเป็นอะไร

โปรดติดตามตอนต่อไป…