ทดลองอ่าน รหัสลับเสวียนจีถู บทที่ 2

บรรยากาศในตำหนักชิงซือกลายเป็นหนาวเย็นทันที ทั้งรูปโฉมทั้งนิสัย สตรีอ่อนนุ่มอุ่นระอุ อีกทั้งแฝงกลิ่นกายหอมกรุ่น ก็คล้ายผ้าห่มแพรไหมที่อบร่ำในครอบไผ่ อบจนเข้าเนื้อ เมื่อพวกนางออกไปแล้วก็คล้ายนำความร้อนในร่างของบุรุษตามออกไปด้วย

ไม่ได้ยินเสียงน้ำหยดจากกาน้ำหยดสำริดอีกแล้ว ที่ผ่านมาได้ยินคุ้นเคยจึงไม่รู้สึกอันใด บัดนี้ทั้งตำหนักเงียบงันจนชวนให้รู้สึกกระวนกระวาย

พระองค์ยังทรงอยู่ในภวังค์ใคร่ครวญ ถู่ทูเฉิงฉุ่ยก้มหน้ายืนรอ รอคอยอย่างอดทน

เนิ่นนานจึงได้ยินองค์จักรพรรดิทรงถอนพระปัสสาสะครั้งหนึ่ง “ตระเตรียมพร้อมแล้วหรือยัง”

“พ่ะย่ะค่ะ ออกเดินทางได้ทันที”

จักรพรรดิแย้มพระสรวลน้อยๆ “ยามอากาศหนาวเหน็บ ไปกว่างโจวสักครั้งก็ไม่เลว ไปหาความอบอุ่นที่นั่น”

“ฝ่าบาทต้องการให้กระหม่อมไปที่ใด กระหม่อมก็ไปที่นั่น ต่อให้เป็นภูเขาดาบทะเลเพลิงก็ไม่แตกต่าง”

จักรพรรดิพยักพระพักตร์ ไม่รับสั่งว่ากระไร

เงาเทียนส่ายไหวอยู่บนดวงพักตร์ ในที่สุดถู่ทูเฉิงฉุ่ยก็มองออกแล้ว ทรงพักผ่อนไม่เพียงพอจริงๆ ความอ่อนล้าทำให้สีพระพักตร์หมองคล้ำ รอยย่นบนพระนลาฏก็ค่อนข้างลึก

จักรพรรดิตรัสขึ้น ในน้ำเสียงคล้ายแฝงความซึมเศร้านับไม่ถ้วน “สิบปี…ในที่สุดนางก็ปรากฏตัวแล้ว”

ถู่ทูเฉิงฉุ่ยรับคำอย่างระมัดระวัง “ฝ่าบาททรงคาดไว้แต่แรกแล้วกระมัง”

“ใช่แล้ว เราเชื่อว่านางทนไม่ได้ งานปักเป็นชีวิตของนาง สิบปีไม่ปัก นับเป็นขีดสุดของนางแล้ว ขอเพียงยังมีชีวิตอยู่ก็ต้องหยิบเข็มปักอีกแน่นอน ขอเพียงนางหยิบเข็มปักอีก ก็ย่อมถูกพบอย่างแน่นอน” จักรพรรดิทรงเคาะโต๊ะทรงพระอักษรเบาๆ “ภาพเสวียนจีที่กว่างโจวถวายขึ้นมานี้ มองแวบเดียวเราก็รู้ว่านางเป็นคนปัก ให้ซ่งรั่วอินมาช่วยยืนยันก็เพื่อให้มั่นใจไร้ผิดพลาด”

“พ่ะย่ะค่ะ”

“เจ้ามาดูสิ ชิ้นงานปักเลิศล้ำเยี่ยงนี้ นอกจากหลูเหมยเหนียงแล้วยังจะออกมาจากมือผู้ใดได้อีก”

ถู่ทูเฉิงฉุ่ยรับคำ ยื่นหน้าเข้ามาดู กล่าวตามตรงแล้วเขาไม่สนใจงานปักเลย เรื่องภาพเสวียนจียิ่งไม่รู้จักแม้แต่น้อย กลับเป็นชื่อที่ออกจากพระโอษฐ์ต่างหากที่ทำให้ใจหวั่นไหวในทันใด

เขาสงบจิตใจ กราบทูลอย่างจริงจัง “ฝ่าบาทโปรดวางพระทัย กระหม่อมต้องเสาะหาตัวนางมาให้จงได้”

“พากลับมา”

“รับด้วยเกล้า พากลับมา”

“ยังมี…” ทรงหมายจะรับสั่งกระไรแต่ชะงักไว้

ถู่ทูเฉิงฉุ่ยรีบกล่าว “กระหม่อมเข้าใจ”

ยังมีมีดสั้นเล่มนั้น ถู่ทูเฉิงฉุ่ยรู้ดีแก่ใจนัก เจตนาที่แท้จริงของพระองค์อยู่ที่การเสาะหามีดสั้นชื่อ ‘ฉุนโกว’ หากตัดใจจากหลูเหมยเหนียงไม่ได้จริงๆ สิบปีก่อนก็คงไม่ปล่อยนางออกจากวังไป สิบปีให้หลังกลับคิดถึงนางขึ้นมาทันที สาเหตุเพราะจักรพรรดิบังเกิดความสงสัย ในตอนนั้นหลูเหมยเหนียงอาจนำฉุนโกวติดตัวไปด้วย

พระองค์ทรงเสาะหามีดสั้นฉุนโกวมานานมากแล้ว ทว่าแม้แต่ข้อมูลที่พอจะใช้ได้ก็ยังไม่พบ ประจวบเหมาะกับเวลานี้หลูเหมยเหนียงที่เร้นกายสิบปีเต็มๆ กลับปรากฏตัวขึ้นอีก พิสดารราวกับตายแล้วเกิดใหม่