ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 15 ตอนที่ 1

“เจ้าเข้ามาได้อย่างไร”

ซังซังหันขวับ พอรู้ว่าตัวเองกำลังอยู่ในถ้ำ มิหนำซ้ำเมื่อครู่นี้ยังเข้ามายกถังถ่ายออกไปเททิ้งแล้วรอบหนึ่ง ก็ร้องอุทานอย่างตกใจ รีบวิ่งออกไปข้างนอกทันที ครู่หนึ่งให้หลังนางค่อยเกาะผนังถ้ำยื่นศีรษะมองเข้ามาอย่างระมัดระวัง ถามว่า

“ไม่มีอะไรเกิดขึ้นใช่หรือไม่”

หนิงเชวียส่ายหน้าตอบอย่างงงๆ

“ไม่มีอะไร ปัญหาอยู่ที่เจ้าเป็นอะไรหรือไม่”

ซังซังก้มมองตัวเองพลางใช้มือตบตามตัว เมื่อมั่นใจว่าทุกส่วนของร่างกายยังเป็นปกติดี ไม่มีท่าทีว่าจะได้รับบาดเจ็บ ก็ตอบว่า

“ดูเหมือนจะไม่เป็นไร…ท่านอยากลองออกมาหรือไม่”

หนิงเชวียเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าเส้นที่ขีดไว้เมื่อวาน แล้วยื่นมือดันออกไป แต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อมือยังคงสัมผัสถึงปราการกีดขวาง

“ข้าออกไปไม่ได้”

ขณะส่ายหน้า หนิงเชวียก็เริ่มเข้าใจ

ปราการกีดขวางตรงปากถ้ำเป็นจอมปราชญ์จัดวางไว้เป็นการเฉพาะเพื่อกักขังอาจารย์อา โดยมีเป้าหมายอยู่ที่ลมปราณสุดไพศาลในตัวอาจารย์อา ทันทีที่สัมผัสรับรู้ถึงการดำรงอยู่ของลมปราณสุดไพศาล กลิ่นอายที่จอมปราชญ์วางไว้ที่ปากถ้ำก็จะสำแดงพลังขึ้น ยิ่งลมปราณสุดไพศาลมีความแข็งแกร่งมากเท่าไหร่ พลังที่ว่านี้ก็จะยิ่งออกแรงต้านมากขึ้นเท่านั้น

ในร่างของมันกับอาจารย์อาต่างก็มีลมปราณสุดไพศาล หากต้องการออกจากถ้ำก็ได้แต่ต้องฝึกลมปราณสุดไพศาลให้เข้มแข็งกว่ากลิ่นอายนี้ จนถึงขั้นสามารถทำลายพลังปฐมแห่งฟ้าดินจำนวนมากมายมหาศาลที่มารวมตัวกันตรงปากถ้ำราวกับเป็นมหาสมุทรผืนหนึ่งให้แตกสลายลง หรือไม่ก็หาทางทำให้ลมปราณสุดไพศาลในร่างกับพลังปฐมแห่งฟ้าดินที่อยู่ในธรรมชาติผสมกลมกลืนเป็นเนื้อเดียวกันจนแยกแยะไม่ออก เช่นนี้จึงจะไม่ไปกระตุ้นให้ปราการกีดขวางตรงปากถ้ำสำแดงพลังขึ้น

แน่นอน นอกจากสองวิธีนี้แล้วก็ยังมีอีกวิธีหนึ่ง นั่นคือทำลายลมปราณสุดไพศาลในร่างทิ้ง!

หนิงเชวียมองปากถ้ำพลางทอดถอนใจอย่างชื่นชม ปราการตรงหน้าจริงๆ เป็นเพียงแค่กลิ่นอายหอบหนึ่งที่จอมปราชญ์ทิ้งเอาไว้อย่างไม่อินังขังขอบ แต่กลับสร้างความลำบากให้แก่ผู้ที่ต้องการจะฝ่าออกไปอย่างเหลือแสน

ในโลกนี้มีปัญหาน่าเวียนหัวอยู่มากมาย น่าเวียนหัวตรงที่คำตอบมีอยู่เพียงหนึ่งเดียวภายใต้เบาะแสอันสลับซับซ้อน แต่ปัญหาที่จอมปราชญ์ทิ้งไว้ให้มันนี้น่าเวียนหัวยิ่งกว่า เพราะคำตอบนั้นมีอยู่หลายข้อด้วยกัน อีกทั้งคำตอบเหล่านี้ยังเลือกได้ยากเย็นแสนเข็ญยิ่ง

หากไม่มั่นใจว่าจะสามารถฝึกลมปราณสุดไพศาลถึงขั้นเอาชนะจอมปราชญ์ได้ เช่นนั้นท่านจะตัดใจทำลายลมปราณสุดไพศาลในร่างได้ลงคอหรือไม่

ขณะที่ท่านเกิดความลังเล เวลาก็จะค่อยๆ ผ่านไปวันแล้ววันเล่า ทำให้ท่านตัดสินใจเลือกได้ยากขึ้น จนท่านเกิดความรู้สึกว่านี่เป็นการเคี่ยวกรำที่น่ากลัวชนิดหนึ่ง เพราะหากต้องรอเป็นเวลานานหลายปี แต่สุดท้ายก็ยังต้องตัดใจสละทิ้ง ท่านก็จะต้องเจ็บใจว่าเพราะเหตุใดถึงไม่ทำลายทิ้งเสียแต่เนิ่นๆ ที่ดื้อดึงยอมทนมามิเท่ากับเป็นการกระทำที่โง่งมที่สุดหรอกหรือ แต่เอาเข้าจริงๆ ก่อนที่เรื่องราวจะดำเนินมาถึงขั้นนี้ ท่านกล้าที่จะสละทิ้งไปหรือไม่เล่า